کلاستروفوبیک

من هیچ وقت،هرگز،عمرن! از جاهای تنگ این قدر بدم نمی اومده،اما از وقتی از ساعت هشت صبح تا نه شب تو یه زیرزمین که اسمش سالن مطالعه ست و به جای پنجره،دریچه داره وقت میگذرونم،همش دارم خیلی کلاستروفوبیک طور به این فکر میکنم که اگه اینجا زلزله یا آتش سوزی! شد چه جوری از کمدا بالا برم،به دریچه آویزون شم،نرده هاشو با چی بشکنم،کی رو اول نجات بدم!
حالمم خوبه:-D